Θα το πω μία φορά και γρήγορα σαν να τραβάω αποτριχωτική ταινία: Πήγα Μύκονο. Όπως ο καθένας με το άκουσμα της λέξης " Μύκονος" έτσι και σε μένα περνάνε από τα μάτια μου σαν ταινία, άνθρωποι να ουρλιάζουν Μυκονοοοοοος, ξεκωλ-γκχ, κοπέλες όχι πολύ ντυμένες να χορεύουν πάνω στις μπάρες, τον Γιάννη Γαλάτη να τραγουδάει Καλημέρα Ασπρονήσι και κάπου στο βάθος μερικούς ανεμόμυλους. Ναι, ναι το μικρό νησί του Αιγαίου που αποτέλεσε κοιτίδα ανάπτυξης πολιτισμού κατά την κυκλαδική εποχή, πλέον θεωρείται το νησί του ούμπερ μαιντανού και του λεφτά κάγκουρα. Και εδώ παίρνω εγώ θέση επωμιζόμενη την ευθύνη να προασπίσω την τιμή ενός νησιού, 10.113 περίπου κατοίκων, και δυο πελεκάνων (επειδή ψοφάνε με γοργούς ρυθμούς πλέον έχουν δύο- φάση ο ένας κανονικός και ο άλλος αναπληρωματικός- τέλος παρένθεσης). Δεν λέω, υπήρξαν στιγμές που ένιωσα να φυτρώνει κάτι μέσα μου. Αλλά κατά κύριο λόγο θεωρώ πως στην τελική ίσως όλα αυτά που ακούγονται να είναι και κάπως υπερβολικά.
Οι φορές που ένιωσα λίγο ένας μικρός γλυκός μαϊντανός.
1. Όταν πήγα στο Νάμμος στην Ψαρού.
2. Όταν πλήρωσα 5 ευρώ ένα σκέτο χωρίς τόπινγκς, φρόζεν γιόγκαρτ. Μαιντανός και επειδή έδωσα 5 ευρώ για ένα παγωμένο γιαούρτι που δεν είχα και στο χωριό μου, και επειδή τρώω φρόζεν γιόγκαρτ και επειδή χρησιμοποιώ την λέξη τόπινγκς και δεν ντρέπομαι γι'αυτό.
3. Όταν προσπάθησα να βγάλω σέλφι, εμένα με φόντο τους ανεμόμυλους, έχοντας δίπλα μου άλλα 6 άτομα να κάνουν το ίδιο. Και οι 2 ήταν Κινέζοι.
4. Όταν κυνήγησα τον πελεκάνο για να τον βγάλω φωτογραφία. Αυτό τώρα μπορεί να μην είναι τόσο ότι είμαι μαϊντανός αλλά ότι γενικά έχω κάποιου είδους πρόβλημα.
5. Το γεγονός ότι μπήκα σε ΌΛΑ τα μαγαζιά, ακόμα και σε αυτά που για να ψωνίσεις κάτι πρέπει να πουλήσεις ένα νεφρό.
6. Το γεγονός ότι παραλίγο να πάρω μπλούζα I love Mykonos- παραλίγο.
Εδώ όμως έχω και μερικά πράγματα που απομυθοποιούν την μαϊντανοποίηση του νησιού.
1. Δεν ανέβηκα σε καμία μπάρα. Δεν πήγα σε κανένα μπιτσόμπαρο που μπορείς να ανέβεις σε μπάρα. Που να μπορείς να ανέβεις σε μπάρα χωρίς να σε κατεβάσει το προσωπικό.
2. Ξόδεψα όσα λεφτά είχα δώσει και σε διακοπές μου στην Πάρο, στην Σκιάθο και στην Σκόπελο. Όχι συνολικά.
3. Δεν είδα ούτε ένα βε. Ούτε έναν με ντύσιμο " Χριστέ μου αυτός έχει συνδυάσει κορδόνι, με ζώνη και με φουλάρι." Επίσης δεν μύρισα ούτε μία μασχάλη. Άσχετο αυτό αλλά έπρεπε να το καταγγείλω, δεν άντεξα.
4. Υπήρχαν παραδοσιακά μαγαζιά που σε έβγαζαν πλήρως από την κοσμοπολίτικη διάσταση του νησιού και σε μετέφεραν σε μια πιο ρουστίκ εκδοχή του.
5. Επισκεφτήκαμε 3-4 γκαλερί. Υπάρχουν πολυάριθμες τόσο γκαλερί όσο και μουσεία.
6. Μύκονος και ποτό δεν είναι απαραίτητο να πάνε μαζί. Προσωπικά περνούσα τόσο καλά που ξεχνούσα ότι είχα παραγγείλει ποτό.
Αυτό που θέλω να πω πως το νησί, δεν έχει κάτι που σε κάνει μαϊντανό. Άμα είσαι μαϊντανός είσαι παντού- Μαρούσκα γράφε- δεν είναι η Μύκονος που ξαφνικά ως δια μαγείας βγάζει έναν κάγκουρα από μέσα σου. Είναι ένα νησί όπως και τα άλλα, πολύ καλά οργανωμένο βέβαια, με τις όμορφες παραλίες του και τα σοκάκια που θα βαρεθείς να χάνεσαι. Έχει τα μπαράκια που βαράνε μέχρι το πρωί ή το Cavo αλλά έχει και μέρη που πας και πίνεις χαλαρά το ποτό σου. Έχει το μουσείο του Γιάννη Γαλάτη- κι ομως- αλλά έχει και μέρη όπου μπορείς να δεις έργα τέχνης. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πας ξέροντας τι διακοπές θέλεις να κάνεις, να έχεις ψάξει που θέλεις να πας και που όχι και τι είδους ζωή να κάνεις. Εγώ και η παρέα μου έτσι κάναμε και αν αυτό με κάνει μαϊντανό, τότε θα βγω out and proud και θα το ομολογήσω: "Είμαι μαϊντανός."
